Over de heilige samenwerking tussen systemisch werk en lichaamsbewustzijn
Wanneer we ons openstellen voor het systemisch veld, stappen we binnen in een ruimte van diepe wijsheid – een veld dat groter is dan wijzelf, maar waarin we onlosmakelijk ingebed zijn. In dit veld worden de onderstromen zichtbaar die generaties lang hun weg hebben gezocht via liefde, lijden, loyaliteit en verlangen.
Systemisch werk nodigt ons uit om deze onderstromen te aanschouwen, te erkennen, en ons opnieuw te verbinden met de ordening van de ziel. Maar om werkelijk te kunnen zien – en vooral: te kunnen ontvangen wat zich daar toont – hebben we een anker nodig. Dat anker is ons lichaam.
Het lichaam als poort naar het systemisch weten
Het lichaam is meer dan een vat voor ervaring. Het is een levend kompas, een bezield instrument dat ons verbindt met het niet-weten, het voelen, het grotere veld. Terwijl de geest vaak zoekt naar verklaringen, blijft het lichaam stil aanwezig, trouw aan wat waar is, zelfs als dat nog geen woorden kent.
In een opstelling gebeurt het regelmatig dat iemand zegt: “Ik voel een druk op mijn borst,” of “Mijn benen willen niet meer vooruit.” Zulke ervaringen zijn geen bijzaak – ze zijn het werk. Het lichaam spreekt de taal van het systeem, en wie leert luisteren, ontvangt directe boodschappen van de ziel.
De kracht van belichaming
Inzichten die enkel mentaal blijven, vervliegen vaak als dromen bij het ontwaken. Maar wanneer een innerlijke beweging – zoals het loslaten van een familielast, of het aannemen van een eigen plek – wordt gevoeld in het lichaam, wordt ze waarheid. Zachte ademhaling, trilling, ontspanning, tranen: het zijn tekenen dat iets op een dieper niveau verschuift.
Daarom is lichaamswerk geen toevoeging aan systemisch werk – het is een sleutel tot integratie. Zonder de bedding van het lichaam blijven systemische inzichten soms hangen in het veld van begrijpen, terwijl de uitnodiging is om ze te belichamen.
Trauma, regulatie en het heilige tempo van het lichaam
Veel systemische dynamieken zijn verweven met oude trauma’s – van onszelf, onze voorouders, of zelfs collectieve wonden. Het lichaam draagt deze trauma’s als stille echo’s: in spierspanning, in ademhaling, in het zenuwstelsel. Het kent nog geen tijd, en wacht geduldig op ruimte, erkenning, en liefdevolle aanwezigheid.
Lichaamswerk brengt ons terug in contact met die plekken die lange tijd buiten bereik lagen. Niet om iets te forceren, maar om het lichaam zelf weer regie te geven over zijn helingsproces. Want het lichaam weet wanneer iets klaar is om losgelaten te worden. Het heeft een eigen ritme – een heilig tempo – dat vraagt om afstemming, vertrouwen en zachtheid.
De uitnodiging: samenkomst van hoofd, hart en lijf
Wanneer systemisch werk en lichaamswerk elkaar ontmoeten, ontstaat er een alchemie. Niet alleen worden patronen zichtbaar, maar ze worden ook voelbaar – en daarmee veranderbaar. Deze ontmoeting nodigt ons uit om niet alleen te zien, maar ook te voelen, te ademen, en te zijn met wat is.
Zo wordt de opstelling geen methode, maar een ritueel. Geen techniek, maar een innerlijke reis. En het lichaam? Dat wordt de altaarplaats waar het nieuwe mag landen.
Tot slot: het lichaam liegt nooit
Waar het hoofd twijfelt, draagt het lichaam waarheid. Waar woorden tekortschieten, spreekt het lichaam in sensaties, energie en beweging. Daarom is lichaamswerk binnen het systemisch veld geen optionele verdieping, maar een onmisbare dimensie van heling. Door ons lichaam werkelijk te bewonen, geven we de ziel een thuis om te landen.
Voor de afronding van de opleiding tot Integral Pelvic Therapy Practitioner was een van de opdrachten om een thesis te schrijven. Omdat er twee onderwerpen na aan mijn hart liggen heb ik twee thesissen geschreven.
Een link naar de thesis over systemisch opstellen via het lichaam en de relatie met IPT vind je hier: Thesis_Systemisch_Lichaam_IPT
